My Mimi Momo

   Maghugas ng kamay bago kumain ang laging sabi ni Nanay bago ang tanghalian. Hindi kami mayaman pero maayos ang aming tahanan. Kapos kami sa pera at wala kaming magarang sasakyan. Gayun pa man, sinusunod ni nanay ang utos ng kagawaran ng kalusugan. Ang maging malinis para lahat ng sakit ay maiwasan. Yan si Nanay. Mahigpit sa lahat lalo na sa pangkalahatang kalinisan.
   Hindi naman kami madalas nagkakasakit sa totoo lang. Maliban na lang sa bunso namin, si Mimi, para yatang iyong sikmura niya ang may kahinaan. Isang beses sa isang linggo kung sumakit ang tiyan. Hindi rin namin alam kung ano ang dahilan. Sabi ko nga, sa bahay, kami ay malinis naman.
   Mahal ko si Mimi, prinsesa namin yan. Siya iyong sentro ng aming pamilya at madalas niya kaming napapasaya kapag sumasayaw siya pagkatapos ng aming tanghalian. Mag-aapat na taon na siya sa katapusan ng buwan. Pero heto na naman siya ngayon, hindi makabangon sa higaan. Matamlay, payat, dinapuan ng kamalasan sa kanyang katawan. Masakit na isiping malala na ang kanyang kalagayan. Sabi ng mga doktor, hindi raw malinis ang pagkaing inihahanda ni Nanay sa hapag kainan. Yan ang dahilan.
   Sa loob ko, hindi ako naniniwala sa mga doktor na yan. Maselan nga si Nanay sa paghahanda ng ihahain. Hinuhugasan niya agad iyong mga tira-tirang pagkaing napulot ni Tatay sa basurahan. Hindi na niya hinahayaang pagpiyestahan pa ng mga langaw at ipis na nagtatago lang sa kasuluk-sulukan ng aming inaanay na tahanan. At kung minsan, kapag nakakaluwag, may bocha pang uwi si Tatay galing kay Mang Ramon diyan sa may labasan. Malinis yaon dahil hindi naman malayo ang pinagkunan mula sa Bulacan.
   Kawawang Mimi. Sa palagay ko nabiktima lang siya ng kulam. Pero sa anong dahilan? Bata lang siya at wala pang alam. Ginugulo ako ng aking isipan at hindi ko maintindihan ang mga doktor na yan.
   Bukas makalawa, makakapagbayad din kami dito sa ospital kung may mabuting tao at maawaing magpapautang.

Katotohanan: Mahirap ang mabuhay sa Pilipinas.

Sikretong Misteryosong Kwento

   Ang post na ito ay seryoso. Lumaki ako sa North Cotabato kung saan malayo sa kabihasnan at malapit sa gulo. Lugi ka ano? Sisimulan ko ang nakakatakot na kwento noong kabataan ko.
Dahil sa sobrang paglalaro ng bahay-bahayan, sa tahanan ni Lola, inabot kami ng madilim at malamig na gabi. Kasama ang mga pinsan kong kalaro na kapareho kong nakasuot ng damit na nagkulay tsokolate sa kumapit na dumi. Nakakatakot nang umuwi dahil lumalabas na ang mga duwende at sa daanan pauwi, may nakakatakot na kapre sa puno ng balete.
   Ayokong matulog sa bahay ni Lola dahil maraming lamang lupa ang doo'y nakatira. At kapag ika'y nakahiga, hindi mabilang na nilalang ang wari'y nakatingin sa 'yo sa pagpikit ng iyong mata. Bago matulog, nagkukwento si Lola habang nakaupo sa silya malapit sa bintana. Mga kwento ng kababalaghan at mga misteryong bumabalot sa sanlibutan. Takot naman at hilakbot ang nararamdaman naming magpipinsan habang siya'y pinapakinggan. At nang gabing 'yon, biglang umihip ang malamig na hangin mula sa bintana na humawi sa mahaba at maputing buhok ni Lola na siya naming ikinabigla. Tumindig ang balahibo ko sa aking nakita. Si Lola ay mukhang sinapian ng masamang espiritu dahil sa kanyang anyo tapos bigla siyang nagsalita sabay turo, "Iho, pakiabot nga ng suklay d'yan sa likod mo, nagulo ang buhok ko."
   Nagpasalamat ako sa dampi ng hanging iyon dahil ang kwento ni Lola ay nag-iba ng direksyon. Hindi tungkol sa multo at hindi tungkol sa aswang ang kanyang inilahad sa gitna ng aming pagtitipon. Ibinahagi n'ya ang isang alamat na kailanman ay ayaw sana niyang sabihin. Isang alamat na sobrang matalinghaga at hindi pa naililimbag sa anumang sulatin. Alamat kung saan ang nagsulat ay napakamalikhain at kakaiba ang galing. Ang kwentong ito ay isa sa kanyang itinatagong lihim. Dahil d'yan, itong post na 'to ay parang ayoko na ring tapusin. Pero kung ako ay pipilitin, ikukwento ko na rin. Hindi naman ako mahirap kausapin.
   Ayon sa alamat, noong unang panahon, mga isanlibong taon na ang nakakaraan, payapa at matiwasay ang pamumuhay sa Mindanao. Ngunit bigla na lang gumulo isang araw. Hindi magkaintindihan ang mga naninirahan at nagsimula silang magpatayan. Hindi nila alam kung bakit lumalim ang hidwaan. Hanggang sa mga oras na sinusulat ko ang post na 'to, hindi pa rin natatapos ang gulo. Sabi ni Lola, mababaw lang ang pinagsimulan. Nagsimula ang lahat nang may dayuhan mula sa Luzon at Visayas ang nag-migrate papuntang Mindanao dala-dala ang kanilang magagarang sasakyan at mamahaling kagamitan. Nagtayo ng internet cafe ang taga-Luzon malapit sa ilog at nagtayo naman ang taga-Visayas ng gasoline station. Nagalit ang Datu ng Mindanao dahil marumi na ang tubig sa ilog na dati nilang comfort room. Ang pinakamabigat at pinakamasakit na hindi niya matanggap ay ang bansagan siyang "kulang-kulang" ng mga dayuhan. Ang 'tubig' sa Luzon na 'tubi' sa Visayas ay naging 'ig' sa Mindanao. Ang 'hindi' sa Luzon na 'indi' sa Visayas ay 'di' sa Mindanao. Sumiklab ang matinding kaguluhan at umupa ng magaling na hacker ang Datu ng Mindanao para i-hack ang Facebook account ng taga-Luzon. Nagsanib ng pwersa ang dalawang dayuhan subalit pati ang Twitter account ng taga-Visayas ay nahack na rin ng Datu. Nagpasabog ng atomic bomb ang mga dayuhan ngunit hindi tinablan ang Datu dahil siya pala ang tunay na Superman. Nagliwanag ang katotohanan na kamag-anak pala siya ni Ampatuan. Patuloy ang labanan, walang tigil at walang hangganan. Wala silang pinakikinggan. Nagkaroon ng peace talks subalit hindi naman naisasakatuparan. Nagsimula ang kidnapping, bombing, carnapping, mass killing at kung anu-ano pang -ing. Masakit na isipin pero pati kami, damay na rin. Sa kwento ni Lola, naantig ang aking damdamin.
   Idaan man natin sa pabirong kwento ang sitwasyon, ang kaguluhan ay hindi iihipin ng hangin. Patuloy itong sisiklab at kahit sa 'tubig', 'tubi', o 'ig', hindi ito tatangayin. Magkaiba man tayo ng paniniwala at wika, sana iisa lang ang ating hangarin. Marami ang nagugutom at nahihirapan dahil walang makain. Kung nabubuhay pa si Lola, wala pa ring katiyakan kung masisilayan pa ba niya ang tunay na kapayapaan na matagal niyang dinadalangin. At hindi rin ako sigurado kung makikita ko rin ito pero kung magkakatotoo, malugod ko itong tatanggapin.
   Ang tanong ko sa sarili ko, ano bang maitutulong ko para sa kapayapaan ng bayan ko?
   Anu imu mabulig para sa kalinaw sang aton nga banwa?
   Unsa'y imong ikatabang aron atong maangkon ang kalinaw?
   Seka, ngen e makadtabang nengka sa uman gay para maaden su kalilintad sa Mindanao?

Mariyang Mahiwaga

   Nakabilad ang hubad mong katawan sa harap ng mga ilaw na nakakasilaw at mga kamerang sabay-sabay kang tinututukan. Memoryado ko na ang hugis ng iyong balakang at ang kulay ng iyong tinatagong kayamanan. Lahat ng linya at kurba ng iyong katawan ay nakatatak na sa aking isipan. Kahit nakapikit ay nakikita ko ang kinis ng iyong balat at anyo ng iyong kagandahan. Nais kitang mahawakan at balang araw, pupuntahan kita sa Japan.
   Wala akong pinalampas isa man sa iyong mga pelikula. Nakatago pa sa aparador ko ang mga DVD mong pinirata. Nakalagay din ang piktyur mong nakaframe sa tabi ng aking kama. Nakakahiya mang aminin pero may piktyur ka rin sa aking pitaka. Palagay ko, talagang mahal na kita.
   Makaluma ang buhay at prinsipyong kinagisnan ko subalit hindi kita sinisisi sa buhay na kinasadlakan mo. Gusto kong umangat ka dahil mababa ka na sa panghuhusga ng ibang tao. Babaeng bayaran ang tingin nila sa 'yo at gusto kong maintindihan ang iyong punto. Lahat ng ginagawa mo ay alam kong ginusto mo at 'yan ang pinili mo. Nauunawaan kong katawan ang puhunan mo at hinahangaan ko ang pagkataong nakatago sa likod ng iyong anyo.
   Bukod tangi ka sa mga napanuod kong artista na naikakama ng mga lalaking kapares nila. Ewan ko ba, basta nag-iisa ka. Pero alam mo ba? Hindi ako masaya kapag hinahalay ka na sa eksena. Hindi ako mapakali sa tuwing naririnig ko ang ungol mong hindi naman masarap sa tenga. Hindi rin ako masaya kapag dalawa o tatlong lalaki na ang sa 'yo'y gumagahasa. Salitan sila, hindi na nakakatuwa ang kanilang mga ginagawa. Masakit na isipin pero nakikita kong parang gusto mo rin. Halatang-halata kasi sa iyong mga halinghing. Hindi ko alam kung kasama pa ba 'yon sa iyong pag-acting, pero ganun pa man, sa 'yo pa rin ako nahaling.
   Sa dami ng babaeng pwede kong mahalin, ikaw pa ang aking napansin at wala akong pakialam anuman ang kanilang isipin. Mahal na kita at balak kong pakasalan ka. Kung dangal ang pag-uusapan, talagang bagsak ka na, pero hindi ka nahihiya at nakuha mo ang aking paghanga. Hindi na ako nagtataka dahil ang sabi ng matatanda, ang pag-ibig daw ay may hiwaga.
   Totoo man ang kasabihang ito, isa lang ang klaro. Minsan sa buhay ko, minahal ko ang babaeng bida sa pelikulang porno. At dahil ika'y nandito, iniimbitahan kitang dumalo sa kasal namin ni Mariya Azawo.