Wala na namang makalkal sa mauling na kaldero sa aking itinayong tahanan. Kahit konting tutong sana'y pwede ko nang pagpiyestahan. Pero wala akong nasilayan at wala akong naabutan. Pagod na nga sa maghapong paghahanap ng maihahain sa hapag-kainan, hindi mo rin naman pala ito matitikman. Ito ba ang gantimpalang nakalaan para sa isang buong araw na pakikipagsapalaran? Sa mga darating pang araw, siguradong ganito pa rin ang kalagayan. Inilapag ko sa lamesa ang aking konting barya mula sa aking bulsa. Bukas ng umaga, makakatulong na siguro 'yon para sa kumakalam na sikmura ng aking mag-ina.
Natutulog na sila sa higaang gawa sa kartong may tatak ng alak at de lata. Matibay naman ang pagkakahabi ng mga sako na nagsisilbing dingding sa kwartong pinagsasaluhan ng aking pamilya. Nagdahan-dahan ako para humiga sa tabi ng aking asawa. Ayokong magising siya para lang bulyawan at sisihin ako sa mahirap na buhay na ipinaranas ko sa kanya. Gaya ng lagi niyang ginagawa, ayokong ipamukha niya sa 'kin ang pagiging isang iresponsableng ama. Madalas kaming magtalo kapag ginagabi ako at wala man lang nadelihensya. Mahirap ang mag-asawa nang maaga lalo na't kapos sa pera. Subalit isa sa mga pinakamasasayang araw sa buhay ko ay ang pagdating ng aking munting anghel tatlong taon na ang nakakaraan. Kasabay n'yan ang bigat at hirap na dala ng kagustuhang maiahon siya sa putikan. Sa kabila ng lahat ng 'yan, wala akong pinagsisisihan.
"May pera ka ba?"
Lagot na, nagising pala ang aking asawa.
"Meron. Konting barya."
"Barya? Namputsa! Nagugutom ang anak mo. Anong mabibili ko sa barya?"
"Huwag ka nga'ng maingay, natutulog na 'yong bata, eh."
"At bakit hindi? Ha? Wala kaming makain tapos magbibigay ka lang ng barya?"
"Ano ba? Hindi rin naman ako kumain, ah!"
"Aba! Nagrereklamo ka pa?"
"Hindi ko naman gustong magreklamo. Imbes na pagalitan mo ako, tulungan mo na lang sana ako sa pagsusugal ko nang may makain naman 'yang anak mo!"
Natutulog na sila sa higaang gawa sa kartong may tatak ng alak at de lata. Matibay naman ang pagkakahabi ng mga sako na nagsisilbing dingding sa kwartong pinagsasaluhan ng aking pamilya. Nagdahan-dahan ako para humiga sa tabi ng aking asawa. Ayokong magising siya para lang bulyawan at sisihin ako sa mahirap na buhay na ipinaranas ko sa kanya. Gaya ng lagi niyang ginagawa, ayokong ipamukha niya sa 'kin ang pagiging isang iresponsableng ama. Madalas kaming magtalo kapag ginagabi ako at wala man lang nadelihensya. Mahirap ang mag-asawa nang maaga lalo na't kapos sa pera. Subalit isa sa mga pinakamasasayang araw sa buhay ko ay ang pagdating ng aking munting anghel tatlong taon na ang nakakaraan. Kasabay n'yan ang bigat at hirap na dala ng kagustuhang maiahon siya sa putikan. Sa kabila ng lahat ng 'yan, wala akong pinagsisisihan.
"May pera ka ba?"
Lagot na, nagising pala ang aking asawa.
"Meron. Konting barya."
"Barya? Namputsa! Nagugutom ang anak mo. Anong mabibili ko sa barya?"
"Huwag ka nga'ng maingay, natutulog na 'yong bata, eh."
"At bakit hindi? Ha? Wala kaming makain tapos magbibigay ka lang ng barya?"
"Ano ba? Hindi rin naman ako kumain, ah!"
"Aba! Nagrereklamo ka pa?"
"Hindi ko naman gustong magreklamo. Imbes na pagalitan mo ako, tulungan mo na lang sana ako sa pagsusugal ko nang may makain naman 'yang anak mo!"
